Vader en zoon… de zaak.. niet bij de vlaai..

Vader en zoon… de zaak.. niet bij de vlaai..

Het was een wens om samen te werken. Maar er was ook schroom. Zou dat wel leuk zijn, zou dat wel klikken? Wat zouden onze partners ervan vinden? En hoe maak je de scheiding tussen privé en de zaak? Niet bij de vlaai praten over de zaak. Op zondag als de familie bij elkaar is geen onderonsjes. Maar voor de rest? Kortom; twee ervaringen.

De vader:

Ik had al zo lang alleen gewerkt. Af en toe met grote projecten personeel gehad, en soms 2 of 3 jaar een afdeling van circa 10 mensen. Maar toch uiteindelijk weer alleen verder. Van studie tot maken van de klappers tot uitleg. De kinderen, dus ook mijn zoon, mochten de klappers vullen. Nou ja mochten… moesten.

Op bepaald moment, circa 8 jaar geleden, ontstond de behoefte om samen verder te gaan. Ik vond het ook wel leuk om de zaak niet op te heffen maar over te dragen. Er deed zich een gelegenheid voor. Er was een grote opdracht, er waren een paar docenten nodig. Nu kon het. Het werd zeker niet makkelijk. Integendeel, loslaten en dan ook nog corona. Maar na de coronatijd hadden we weer veel opdrachten. Ik moest leren los te laten, vertrouwen te hebben en beter te worden. Ik moest leren dat ik niet meer alles hoefde te weten. Mijn zoon werd in een paar zaken gewoon beter en sneller, bijvoorbeeld in computergebruik. Ik merkte wel dat ik veel ervaring heb. Het is steeds leuker om dat uit te dragen. Ik heb alle vragen wel zo’n beetje gehoord. De opleidingsprincipes en de aanpak is vrijwel gelijk. Ik ben meer verhalend, delen van ervaringen, anekdotisch. Mijn zoon is meer docerend. Ik dacht dat ik strenger was, principiëler. Maar sommige studenten/cursisten vinden dat juist niet. In begin kozen de klanten maar daar zijn we rigoureus mee gestopt. We bepalen zelf wie waar gaat uitvoeren en wanneer. Sommige modulen kan mijn zoon beter, sommige ik. De intake is bij mij favoriet: doorvragen, patronen ontdekken en dan doelen formuleren. Heerlijk. Er komt iemand binnen… je weet niets.. en als hij weggaat dan weet ik veel.

Mijn zoon en ik zijn nu gelijk. We discussiëren maar verschillen zelden van mening. Hij heeft het met zijn gezin drukker dan ik maar ik zie dat als een fase. Moet maar… Ik heb dat al meegemaakt. Groepen met oudere medewerkers liggen mij beter. Ik merk dat men soms leeftijd ziet als een criterium voor kwaliteit. Ik laat mijn cursisten graag in die waan.

De zoon:

Al vaak hadden we het over in de zaak stappen. Er deed zich een kans voor, een grote opdracht. We hebben vergelijkbare opleidingen, principes en interesses. Noem het dna, opvoeding of gewoon een goede smaak. Ik was toe aan een andere stap in mijn werk. Maar toch.. met je vader werken? Vader-zoonrelatie en werk, dat moet toch risico’s met zich meebrengen?
Maar ook een mooie kans, de zachte kant (onderwijskunde/ gedrag) gecombineerd met de harde kant (bedrijfskunde/ management). Bij veel bedrijven binnen kijken en die ervaringen weer meenemen naar de volgende klant.

Ik ben opgevoed met het principe dat van hard werken nog nooit iemand dood is gegaan, en dat merk je terug in hoe we samenwerken. We hebben flinke werkethiek en ik ben daarmee grootgebracht. Maar eerlijk is eerlijk, in het begin was het lastig. Je werkt samen met iemand die je niet alleen als een ervaren vakman ziet, maar ook als je vader. Dat betekent dat je soms nog steeds dat stemmetje in je hoofd hebt: “Doet hij het nu als vader of als collega?”
Gelukkig hebben we vrij snel duidelijke afspraken gemaakt. Privé is privé, werk is werk. Nog voordat de vlaai op tafel staat bijv. sinterklaas, kerst of een verjaardag, hebben we vaak kort de zakelijke dingen besproken bij. Dat werkt goed.

Wat ik van hem heb geleerd? Dat ervaring niet te koop is. Hij heeft soms meteen door waar de pijnpunten zitten bij een klant, terwijl ik daar toch even over moet en wil nadenken. Bij groepen merk je dat men soms een voorkeur heeft voor mij of voor hem, maar dat laten we niet toe. We bepalen zelf wie wat doet. Wel zorgen we ervoor dat we bij een klant allebei een onderdeel voor onze rekening nemen: een module of dagdeel. Dat maakt dat we ook kunnen sparren over cursisten, lesinhoud, toepassing en locatie. Zo vullen we elkaar goed aan.

Het is wel eens frustrerend als een klant de voorkeur uitspreekt voor mij of pap. Dat zou niet uit moeten maken. Je betaalt voor de output, dan gaan we daar ook voor. We bepalen zelf wie de uitvoering verzorgt. Klanten zien ons nu als een team, met ieder zijn eigen expertise. Dat maakt mij trots, maar ik merk dat het mijn vader ook echt goed doet.

Er zijn zeker momenten geweest dat we onze meningsverschillen hadden, maar die zijn zeldzaam. We benaderen problemen vaak vanuit hetzelfde principe: hoe helpen we onze klanten het beste?
Of we dit blijven doen? Zeker. Er komt ongetwijfeld een moment dat hij het wat rustiger aan wil doen, en ik het stokje verder overneem. Maar voorlopig genieten we van de samenwerking. Het is een kans die niet iedereen krijgt, en ik ben blij dat we die hebben gegrepen.